Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια μεταβολική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από υψηλά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα που προκύπτουν από διαταραχή στην παραγωγή ινσουλίνης, στη δράση της ινσουλίνης ή και στα δύο που μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές επιπλοκές. Τα όργανα στόχοι του διαβήτη είναι οι οφθαλμοί, οι νεφροί, τα νεύρα και τα αγγεία. Ωστόσο, τα άτομα με διαβήτη μπορούν να λάβουν μέτρα για τον έλεγχο της νόσου και τη μείωση του κινδύνου επιπλοκών.

Πρόκειται για σοβαρή ασθένεια με σημαντικό αντίκτυπο στην υγεία, την ποιότητα ζωής και το προσδόκιμο ζωής των ασθενών καθώς και στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης. Είναι διαταραχή που επηρεάζει το μεταβολισμό των υδατανθράκων, των λιπών, των πρωτεϊνών και των ηλεκτρολυτών στο σώμα και οδηγεί σε οξείες, υποξείες και χρόνιες επιπλοκές. Η υπεργλυκαιμία, η κετοξέωση και τα μη κετωτικά σύνδρομα είναι μερικές από τις επιπλοκές της οξείας αύξησης του σακχάρου, ενώ η δίψα, η πολυουρία, οι διαταραχές της όρασης, η απώλεια βάρους και η έλλειψη ενέργειας παρουσιάζονται όταν υπάρχει χρόνια αύξηση.

Τρεις κύριες μορφές διαβήτη αναγνωρίζονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας(WHO, 1999). Ο διαβήτης τύπου 1, τύπου 2 και ο διαβήτης κύησης. Αυτές οι τρεις μορφές διαβήτη εμφανίζουν κοινά συμπτώματα αλλά διαφέρουν ως προς τα αίτια, τη διάγνωση, την κατανομή του πληθυσμού και τη θεραπεία τους. Το κύριο αίτιο του διαβήτη είναι η οικογενής ή επίκτητη αδυναμία των βήτα κυττάρων του παγκρέατος να παράγουν επαρκή ινσουλίνη για την πρόληψη της υπεργλυκαιμίας. Στην περίπτωση του διαβήτη τύπου 1 τα βήτα κύτταρα καταστρέφονται με αυτοάνοσο μηχανισμό, προσβάλλονται παιδιά και νέοι ενήλικες και συνήθως απαιτείται χορήγηση ινσουλίνης είτε μέσω ένεσης είτε μέσω αντλίας. Ο διαβήτης τύπου 2 ξεκινά ως αντίσταση στη δράση της ινσουλίνης με τελικό αποτέλεσμα την «εξάντληση» της δυνατότητας του παγκρέατος να παράγει ινσουλίνη. Συνήθως παρατηρείται σε παχύσαρκα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, με οικογενειακό ιστορικό διαβήτη ή ιστορικό διαβήτη κατά την κύηση. Ο διαβήτης της κύησης εμφανίζεται κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, και οφείλεται στη δράση των ορμονών της εγκυμοσύνης που προκαλούν αντίσταση στη δράση της ινσουλίνης σε γενετικά προδιατεθειμένες γυναίκες.

Η διαχείριση της νόσου έχει προχωρήσει σημαντικά τα τελευταία 50 χρόνια. Σήμερα, τα άτομα που ζουν με διαβήτη είναι σε θέση να χρησιμοποιούν προηγμένο εξοπλισμό και θεραπείες όπως ηλεκτρονικές οθόνες που παρέχουν ακριβείς μετρήσεις των επιπέδων γλυκόζης τους. Υπάρχουν επίσης αντλίες ινσουλίνης στο μέγεθος ενός βομβητή, δεμένες σε μια ζώνη που κάνει μετρημένες ενέσεις ινσουλίνης κάτω από το δέρμα. Παρά την εξέλιξη αυτή, τα συμπληρώματα διατροφής εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται σε πολύ μεγάλο βαθμό στη διαχείριση του διαβήτη. Ορισμένα συμπληρώματα διατροφής που έχουν μελετηθεί σε κλινικές δοκιμές περιλαμβάνουν το άλφα-λιποϊκό οξύ, το χρώμιο και τα ωμέγα-3 λιπαρά οξέα.

Πρόσφατη μελέτη παρέχει ενδείξεις ότι ο συνδυασμός λυκοπενίου και μετφορμίνης μειώνει σημαντικά τα επίπεδα μεταγευματικής γλυκαιμίας, σε σύγκριση με τις μεμομονωμένες θεραπείες. Επιπλέον, ενεργοποιεί την αντιοξειδωτική άμυνα στους ιστούς που καταστρέφει ο διαβήτης (ήπαρ, νεφρός) και επιδρά θετικά στο μεταβολικό προφίλ μέσω βελτίωσης της δυσλιπιδαιμίας τονίζοντας την αποτελεσματικότητα αυτής της συνδυασμένης αγωγής κατά των επιπλοκών του διαβήτη.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. LycopeneImproves the Metformin Effects on Glycemic Control and Decreases Biomarkers of Glycoxidative Stress in Diabetic Rats. Figueiredo ID, Lima TFO, Inácio MD, Costa MC, Assis RP, Brunetti IL, Baviera AM.Diabetes Metab Syndr Obes. 2020 Sep 7;13:3117-3135.
2. Dietary supplements in the management of hypertension and diabetes – a review. Anthony Jide Afolayan , Olubunmi Abosede Wintola. Afr J Tradit Complement Altern Med. 2014 Apr 3;11(3):248-58.